สวัสดีค่ะเพื่อนๆรู้จักเกม Undertale ไหมคะ เกมนี้ถือเป็นเกมที่เคยสร้างปรากฏการณ์ในวงการเกมอยู่ช่วงหนึ่ง เนื่องจากเกมนี้เป็นเกม 8bit ที่เหมือนกับเกมสมัยก่อน แต่ความน่าสนใจอยู่ที่เนื้อเรื่องที่มีความแปลกใหม่ และเข้มข้นน่าติดตามมาก แต่เดี๋ยวก่อนกระทู้อันนี้ไม่ใช่การพูดถึงเกมUndertale ฉบับOriginal เนื่องจากกระแสของเกมนี้ที่โด่งดังมากจนมีผู้คนมากมายต่างสร้างAuหรือย่อมากจาก Alternative Universe หรือเรียกสั้นๆว่าโลกคู่ขนาน ซึ่งก็มีโลกคู่ขนานของเกมนี้ออกมามาก โดยเราจะหยิบหนึ่งในโลกคู่ขนานของเกมนี้ออกมาแต่งเป็นเรื่องราวให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ถ้าพร้อมแล้วก็ไปอ่านกันได้เลยค่ะ

​

 

ไป!! ไปซะ!! ไปให้พ้นยัยเด็กน่ารังเกียจ!!!

อย่ามาเข้าใกล้ฉันนะ ยัยตัวประหลาด!!

​

ไปตายซะ!!!!

 

ตุ้บ!!

 

    "โอ้ย...เอ๊ะ!?..ที่นี้...ที่ไหน?"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงดอกไม้สีทอง ฉันมองไปรอบๆที่แทบจะมองอะไรไม่เห็น แต่แล้วฉันก็พบว่ามีซากปรักหักพังบางอย่างที่ดูคล้ายประตู ฉันเลยเดินไปทางนั้น

     "แค่กๆ"ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกคอแห้งๆ แล้วก็เหนื่อยง่ายจั------

ดอกไม้!! มีดอกไม้งอกขึ้นมาจากมือของฉัน แต่...ทำไม!!!

     "งะ...ไง"ในขณะที่ฉันกำลังตกใจ อยู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมา

     "หวะ...หวัดดี เธอคงจะเป็นมนุษย์ ฉะ...ฉันชื่อฟราววี่ ธะ...เธออย่าทำร้ายฉันได้ ขอร้องละ ฮือออ"อยู่ๆดอกไม้ที่บอกว่าตัวเองชื่อฟราววี่ก็ร้องไห้ออกมา

     "ใจเย็นๆนะ ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ"ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆฟราววี่พร้อมกับก้มตัวลง แล้วบอกกับเขา

     "จริงนะ"ฟราววี่ถามเพื่อความแน่ใจ ฉันเลยยิ้มให้เขา เขาจึงทำหน้าอย่างมีความสุข

     "ฉันชื่อฟริกส์นะ ว่าแต่....ฟราววี่เธอรู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ"ฉันยื่นมือที่มีดอกไม้งอกออกมาจากมือของฉัน และฉันสังเกตว่ามันเยอะขึ้นกว่าตอนแรกอีก

     "แย่แล้ว!!! นี่เธอไปอยู่ในที่ๆมีดอกไม้สีทองหรอ!!!?"เขาถามฉันอย่างตกใจ

     "คือฉันตกลงมาและพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงดอกไม้สีทองนะ"ฉันตอบเขา 

     "ถ้าหากเธอสูดหายใจที่มีกลิ่นดอกไม้สีทองนี้เข้าไป เธอจะป่วย เพราะดอกไม้พวกนี้มีพิษต่อพวกมนุษย์ ถ้าหากมันงอกออกมาเรื่อยๆ ในไม่ช้าเธอจะตายนะ"เขาบอกฉัน นั้นทำให้ฉันรู้สึกตกใจอย่างมาก

     "ฉันจะทำไงดีล่ะฟราววี่ ฉันยังไม่อยากตาย ฮือ"ตอนนี้ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา ทำไมฉันจะต้องมาตายในที่แบบนี้ด้วยล่ะ

     "ทางเดียวที่จะแก้ได้ น่าจะอยู่ที่ราชาแอสกอร์ ที่ปราสาทของเขามีดอกไม้พวกนี้อยู่เยอะ เขาน่าจะรู้วิธีแก้ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไปกับเธอเอง"ฟราววี่ขึ้นมาอยู่บนไหล่ของฉัน และพวกเราก็ออกเดินทางไปด้วยกัน

     "โอ้วหนูน้อย เธอมาทำอะไรที่นี้คนเดียวกัน"มีมอนสเตอร์ที่ดูเหมือนแพะกำลังขวางทางพวกเราอยู่

     "เอ่อ...เอ่อ..ทอเรียลพวกเรากำลังรีบนะเพราะงั้น..."ดูเหมือนฟราววี่จะรู้จักเธอนะ แต่ยังไม่ทันที่ฟราววี่จะพูดจบ เธอก็พูดแทรกขึ้นมา

     "ตามฉันมาสิ"แล้วทอเรียลก็เดินไป พวกเราจึงเดินตามเธอไป

     เราเดินมาถึงที่ๆหนึ่งที่น่าจะดูเหมือนบ้าน เธอเปิดประตูให้พวกเราเข้าไป และเธอก็เดินลงบันไดไปพวกเราจึงรีบเดินตามเธอไป..........ไม่นานพวกเราก็มาหยุดที่ประตูแห่งหนึ่ง

     "ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะไปไหนนะหนูน้อย ละฉันรู้ว่าเธอกำลังป่วยอยู่ จากดอกไม้สีทอง"เธอพูด

     "คุณจะไม่ขัดขวางหรือ....ทำร้ายเราใช่ไหม"ฉันถาม เพราะดูเหมือนฟราววี่จะกลัวมาก

     "ถ้าตามปกติมันคงต้องเป็นอย่างนั้น เพราะในโลกนี้มันโหดร้าย แต่....ฉันก็ทนเห็นเด็กน้อยต้องมาตายต่อหน้าฉันไม่ได้หรอกนะ...รับนี้ไปสิ"ทอเรียลพูดก่อนจะสวมสร้อยที่มีล็อกเก็ตรูปหัวใจให้กับฉัน

     "ขอให้ปลอดภัยนะหนูน้อย"เธอกอดฉัน ก่อนที่เธอจะเปิดประตูให้ พอฉันก้าวเดินออกไป ประตูก็ได้ปิดลง

     "ไปกันเถอะฟริกส์ ก่อนที่เธอจะกลับมา"ฟราววี่บอก แต่ฉันจะไม่ถามเขาถึงเหตุผลที่เขากลัวเธอหรอก เพราะมันอาจจะทำให้เขารู้สึกแย่

     พวกเราเดินกันมาเรื่อยๆและพอเห็นแสงสว่าง พื้นดินที่เราเดินอยู่มันคือหิมะ ไอเย็นของหิมะทำให้รู้สึกหนาวมากจริงๆ แต่ยังไงพวกเราก็ต้องเดินต่อไป

     "ฟริกส์ บนหน้าของเธอดอกไม้มันเริ่มเยอะขึ้นอีกแล้ว"ฟราววี่บอก ฉันจึงจับไปที่หน้าของตัวเองและเริ่มรู้สึกว่าดอกไม้มันงอกมาใกล้ถึงตาขวามากขนาดไหน ฉันจึงหันไปยิ้มให้ฟราววี่เล็กน้อย ถึงแม้ในใจจะรู้สึกกลัวมากขนาดไหนก็ตาม

 ตึกๆๆๆๆๆๆๆ

      พวกเราเดินกันมาสักพักก็เริ่มรู้สึกเหมือนมีใครตามหลังมาตลอด

     "ฟริกส์....วิ่ง!!!!"ฟราววี่บอกให้ฉันวิ่ง แน่นอนฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต 

     พวกเรามาหยุดที่ทางข้ามอะไรสักอย่าง

 

ตึกๆๆ 

      "มนุษย์...ไม่รู้จักวิธีทักทายเพื่อนใหม่หรอ...หันกลับมาและจับมือสิ"เสียงที่ดังข้างหลังฉัน พูดขึ้น มันทำให้ฉันรู้สึกขนลุกและกลัว

     ฉันกลับไปและจับมือเขา และทำให้ฉันเห็นเขา เขาคือ...โครงกระดูกที่สวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำที่มีฮู้ดขนสัตว์ และใบหน้าที่ยิ้มของเขา 

      "ฟริกส์ หนี!!!"พวกเราสบตากันอยู่สักครู่ ฟราววี่ก็ตระโกนขึ้นมา ทำให้ฉันได้สติและวิ่งหนีเขา

     "ฟริกส์ถ้าเธอเจอมอนสเตอร์อีก จำไว้วิ่งนะ โอเค?"ฟราววี่บอก

     "โอเค คราวหน้าฉันจะพยายามนะ แค่ฉันรู้สึกแปลกใจนะ55"ฉันหัวเราะร่วนให้กับฟราววี่

     หลังจากนั้นพวกเราก็เดินทางกันต่อและก็พบกับ....เขา!! โครงกระดูกเมื่อกี้ แต่ข้างๆเขามีโครงกระดูกอีกคนอยู่ แต่สูงกว่าเยอะเลย

     "มนุษย์ หยุดอยู่ตรงนั้นเลย แกจะไม่ได้ไปต่อ เพราะที่นี้จะเป็นหลุมฝังศพของแก"อยู่ๆโครงกระดูกตัวสูงก็พูดขึ้น

     "แซนส์ จัดการมัน"เขาสั่งให้โครงกระดูกตัวเล็กที่ชื่อแซนส์มาจัดการฉัน

     "เอ่อ พาไพรัส เอ้ย บอส ฉันคิดว่าการจัดการมนุษย์ควรจะเป็นนาย พาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนจัดการนะ เฮะๆ"เขาพูด พร้อมกับหันมามองฉัน

    "หึ ไอ้ไร้ประโยชน์ ได้ฉันจะจัดการแกเองมนุษย์"เมื่อพูดจบ เขาเริ่มโจมตีใส่ฉัน บาดแผลที่เกิดจากการโจมตีเปลี่ยนเป็นดอกไม้ ไม่นะ จะปล่อยให้มันงอกออกมาเรื่อยๆอย่างนี้ไม่ได้ แต่มันเจ็บปวดมากเมื่อมันงอกออกมาจากบาดแผล มันเจ็บกว่าการที่มันงอกมาปกติ ไม่นะ 

 ตู้ม!!

      ฉันหลับตาลง คิดแค่ว่าตายแน่ แต่แปลกที่ว่าฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย

     "แซนส์!!!!"เมื่อฉันลืมตาขึ้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ แซนส์มาป้องกันฉันจากการโจมตี พร้อมกับจับมือและพาฉันหนี พร้อมกับเสียงตระโกนเรียกของพาไพรัส

​

     "แฮ่กๆๆ ปลอดภัยแล้วล่ะ"พวกเรานั่งอยู่ที่ไหนสักทีที่มีแต่น้ำตก และมีแต่กลิ่นของความชื้น

     "ทะ..ทำไมถึงช่วยฉัน"ฉันถามเขา

     "ไม่รู้สิ...คงเพราะเธอดูต้องการความช่วยเหลือมั้ง"เขาตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้

     "เอาล่ะๆ ขอบคุณนะ แต่เราไม่มีเวลาแล้ว เราต้องไปกันต่อ ไปเถอะฟริกส์"ฟราววี่พูดขึ้น ฉันจึงพยักหน้าให้ฟราววี่พร้อมกับเตรียมเดินทางต่อ

     "ฉันว่า ฉันจะไปกับพวกเธอนะ"แซนส์พูดขึ้นนั้นทำให้ฉันและฟราววี่ตกใจจนต้องหันไปมองเขา

     "ไม่ได้ แกจะมาด้วยทำไมห้ะ"ฟราววี่พูด

     "แล้วแกคิดว่าดอกไม้อย่างแกจะปกป้องเธอได้หรือยังไงห้ะ"แซนส์พูด มันก็จริงของเขานะ ถ้าหากมีใครที่สามารถปกป้องพวกเราได้มันก็คงจะดี

     "ไม่ได้ ขืนแกมาด้วย จะเป็นตัวถ่วงป่าวๆ พวกเราต้องรีบพาฟริกส์ไปรั----"ฉันรีบปิดปากฟราววี่และหันหลังกลับมาคุยกับฟราววี่

     (ฉันให้เขารูว่าฉันป่วยไม่ได้นะฟราววี่)ฉันกระซิบบอกฟราววี่

     (ทำไม...เธออายหรอ)ฟราววี่ถาม

     (ป่าว....แต่ใครมันจะไปเชื่อกันเล่า)ฉันบอก

     (แต่...)ฟราววี่เตรียมจะพูดต่อ

     (นะ...)ฉันขอร้อง

     (ตามใจเธอละกัน)ฟราววี่ถอนหายใจเบาๆ

     "โอเค แซนส์นายไปกับพวกเราก็ได้"ฉันบอกเขา

     "ดีเลย แล้วพวกเธอจะไปที่ไหนกันล่ะ"แซนส์ถาม

     "พวกเราจะไปที่ปราสาทของราชาแอสกอร์"ฟราววี่บอก

     "อ้อ แล้ว....ทำไมเธอถึงมีดอกไม้เต็มไปหมดเลยล่ะ"เขาถาม

     "เอ่อ...คือว่า..."ฉันพยายามจะหาข้อแก้ตัว

     "มันเป็นแฟชั่นแนวใหม่นะ"ฟราววี่บอก

     "อ้อ โอเค งั้นไปกันเถอะ"แซนส์เดินนำไปก่อน ฉันจึงหันไปขยิบตาให้ฟราววี่เป็นเชิงว่าขอบคุณนะ

     แซนส์บอกว่าที่นี้คือวอเตอร์ฟอล เราต้องเดินผ่านวอเตอร์ฟอล ฮอทแลน จากนั้นก็จะเป็นปราสาทของราชา พวกเราเลยมานั่งพักริมแม่น้ำ 

     "เฮ้ รู้สึกว่าดอกไม้มันเยอะจนปิดตาเธอแล้วนะ"แซนส์พยายามจะเอื้อมมือมาจับใบหน้าของฉัน ที่ตอนนี้ดอกไม้มันงอกจนฉันไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาขวาแล้ว

     "ฟะ...ฟริกส์ทางนั้นมีอะไรด้วยนะ ไปดูกันเถอะ"ฟราววี่รีบดึงฉัน ฉันจึงลุกขึ้น แซนส์เลยหันกลับไปนอนแบบเดิม 

     "เกือบไปแล้วสิ..."ฉันถอนหายใจเบาๆ

     "ฟริกส์ เธอควรจะบอกความจริงกับเขาได้แล้วนะ"ฟราววี่บอก

     "แต่ว่านะ...ถ้าเขาโกรธขึ้นมาล่ะฟราววี่"ฉันทำท่าคิดหนัก

     "อีกเดี๋ยวเขาก็ต้องรู้นะฟริกส์ แล้วฉันก็คิดว่าเขาคงไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอก เขาต้องเข้าใจเธออยู่แล้วล่ะ บอกความจริงเขาเถอะ"ฟราววี่พูด ฉันจึงตัดสินใจเดินไปหาเขา 

     "แซนส์"ฉันเรียกเขา

     "ว่าไงเจ้าหนู"เขาลุกขึ้นมาเพื่อรอฟังสิ่งที่ฉันจะพูด

     "คือฉันมีเรื่องจะบอกนาย....เกี่ยวกับเจ้าสิ่งนี้"ฉันชี้ไปที่ดอกไม้ที่งอกตามตัวฉัน ซึ่งเขาก็ทำหน้าแบบไม่เข้าใจ

     "คือมันไม่ใช่แฟชั่นหรอก.....ฉันติดพิษจากเจ้านี้ และมันจะงอกขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วฉันก็จะ...ฮึก ฉันก็จะตาย...พวกเราต้องรีบไปที่ปราสาทเพื่อหาวิธีแก้ ฮึก.."ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา

     "เธอ...โกหกฉันหรอ"เขาพูดเสียงนิ่ง

     "ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ฉันบอกเขาและพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นไปกว่านี้

     "เธอไม่ไว้ใจฉันเลยหรอ เธอโกหกฉัน...ในขณะที่เธอกำลังแย่เนียนะ!!!"เขาเงยหน้าขึ้นมา แววตาเขาดูเศร้าและดูโกรธมาก

     "ฉันขอโทษ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไม..แค่นายเท่านั้นที่ฉันไม่อยากให้รู้ว่า...ฉันกำลังจะตาย ฉะ...ฉันขอโท---"ฉันยังพูดไม่ทันจะจบ แซนส์ก็ดึงฉันเข้าไปกอด

     "ขอร้องล่ะ...คราวหน้าอย่าโกหกฉันอีก ฉัน...เจ็บปวดนะ"แซนส์กอดฉันแน่น ฉันจึงได้แต่กอดตอบพร้อมกับร้องไห้ออกมา

     "ไง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม"แซนส์ถาม

     "อื้ม ดีขึ้นแล้วล่ะ"ฉันตอบเขา

     "ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ แววตาเธอดูเศร้า อ้างว้าง และต้องการใครสักคน....ตอนแรกฉันคิดว่าฉันคงคิดไปเอง....แต่พอเจอเธออีกครั้ง ตอนบอสกำลังโจมตีเธอ ฉันทนไม่ได้ ฉันคิดว่าฉันคนเดียวนี่แหละที่จะปกป้องเธอเอง ฉันเลยตัดสินใจมากับเธอ"เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือมาดันหัวฉันให้ไปพิงกับเขา

     "ขอบคุณนะแซนส์"ฉันบอกเขา ก่อนที่จะรู้สึกว่าทุกอย่างจะมืดมิดไปหมดแล้ว

     "ฟริกส์....ฟริกส์"ฉันได้ยินเสียงของแซนส์ที่กำลังเรียกฉัน

     "แซนส์...ฟราววี่ พวกนายอยู่ไหนนะ"ฉันพยายามใช้มือเพื่อจะหาพวกเขา

     "ฟริกส์ ตาของเธอ...มันถูกดอกไม้บังไปหมดแล้ว"ฟราววี่บอก ฉันจึงสัมผัสไปยังดวงตาข้างซ้ายที่มันไม่สามารถมองเห็นได้อีก และพยายามคุมตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้

     ".........ฉันจะพาเธอไปเอง"แซนส์พูดขึ้นพร้อมกับอุ้มฉันไว้

     "แซนส์แต่แบบนี้มันจะเกะกะนายนะ ปล่อยฉันลงเถอะ"ฉันพูดขึ้น

     "ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องโดนอะไรในขณะที่เธอเป็นแบบนี้หรอกนะ"แซนส์พูด นั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วง

 

ตึกๆ

      อยู่ๆมีเสียงเดินเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อยๆ

      "เจอแล้ว ไอคนทรยศ"มีเสียงของผู้หญิงคนนึงที่ดูน่าเกรงขามพูดขึ้นมา

      "เวรล่ะ ทำไมต้องเป็นอันดายน์ด้วยเนีย"แซนส์สบถออกมา 

      "ฟริกส์ เธอหลบไปก่อนนะ"แซนส์พาฉันมาหลบอยู่ตรงไหนสักที่

      "นี่แกคิดจะทำอะไรแซนส์ คิดจะทรยศเผ่าพันธุ์หรือยังไงห้ะ!!!!"อันดายน์ตวาดออกมา

      "เธอไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผลหรอกนะ"แซนส์บอก

      "ได้ งั้นฉันจะกำจัดแกทิ้งซะ"อันดายน์พูดจบ ก็มีเสียงเหมือนอะไรปะทะกันอย่างรุนแรง ฉันได้แต่กอดฟราววี่ไว้แน่น

 ฉึก!!

 

     "อึ่ก...แซนส์....แก"อันดายน์พูดออกมา ดูเหมือนเสียงของเธอจะดูเจ็บปวดจัง

     "โทษทีนะอันดายน์ แต่เธอช่วยอยู่แบบนั้นไปสักพักนะ"หลังจากพูดจบ แซนส์ก็มาอุ้มฉันและเดินจากอันดายน์มา

​

     "แซนส์ นายไม่บาดเจ็บใช่ไหม"ฉันถามเขา

     "ไม่ต้องห่วงฉันไม่เป็นอะไร"แซนส์ตอบออกมาแบบนิ่ง นั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาต้องต่อสู้แบบนี้ไปเรื่อยๆงั้นหรอ

     "ไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอแน่นอน ฉันจะปกป้องเธอเองนะที่รัก"เขาพูด ก่อนที่จะก้มลงมาจุ้บที่หน้าผากของฉัน

     "อื้ม ขอบคุณนะ"ฉันซุกหน้าลงไปที่อกของเขา

     "เธอนอนพักผ่อนเถอะนะฟริกส์"แซนส์บอก ฉันจึงพยักหน้าพร้อมกับหลับไป

 

     "อะ อื้ม อึก!! แซนส์!!"ฉันหายใจหอบอย่างหนัก

     "ฟริกส์เป็นอะไร"ฟราววี่ถาม

     "มัน...มันทรมานมากเลย อย่างกับร่างกายจะแตกเลย"ฉันพูดออกมา

     "คงต้องรีบแล้วล่ะ ฟราววี่จับแน่นๆนะ"เมื่อแซนส์พูดจบ เขาออกตัววิ่ง

     ฉันไม่รู้ว่าระหว่างทางเราพบเจออะไรมั้ง แต่ไม่นานเราก็มาหยุดอยู่ที่ใดที่หนึ่ง

     "ถึงแล้ว แอสกอร์ แอสกอร์"แซนส์ตระโกนเรียกราชาแอสกอร์ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     "ไม่นะ เขาหายไปไหน"ฟราววี่ทำเสียงอย่างตกใจ

     "ฉันจะไปตามหาเขา นายเฝ้าเธอไว้นะ"พูดจบ แซนส์ก็เตรียมจะไปตามหาเขา แต่ฉันดึงเขาไว้

     "ไม่แซนส์....ไม่ทัน...แล้วล่ะ"ฉันบอกเขา 

     "เธอหมายความว่าไง ที่รัก ไม่ทันอะไร"เสียงของแซนส์เริ่มสั่นคลอ

      "เวลา..ของฉัน..มันหมดลงแล้ว...ล่ะ"ฉันเอื้อมมือเพื่อจะสัมผัสใบหน้าของเขา แต่ด้วยที่ฉันมองไม่เห็นจึงได้แต่เอื้อมไปเฉยๆ แซนส์จึงกุมมือฉันแล้วเอาใบหน้าของเขามาสบที่มือของฉัน

     "ฉัน...ฉันปกป้องเธอไม่ได้เลย ที่รัก ฉันขอโทษ"น้ำตาของเขาหยดลงบนใบหน้าของฉัน ฉันพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น

     "นายไม่จำเป็นต้อง..ขอโทษ...ฉันสิควรจะขอบคุณนาย...นายทำให้ฉันรู้จักคำว่ารัก....รู้จักความรู้สึกของการได้ถูกรัก...และรักใครตอบ..ขอบคุณนะแซนส์"ฉันพูด

     "ฉัน....."ยังไม่ทันพูดจบเขาก็ประกบปากของเขาเข้ามาที่ปากของฉัน

     "ฉันรักเธอนะ...ที่รัก"เขาพูด

     "ฉันก็รักนา--------"

​

     นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมไม่ได้หลับเลย นานเท่าไหร่แล้วล่ะ ที่ผมรู้สึกอ้างว้างกับการจากไปของเธอ.....ที่รัก

     ผมมักจะไปที่หลุมศพของเธอทุกวัน หวังทุกวันว่าหลุมศพนั้นจะไม่ใช่เธอ แต่มันก็แค่ความหวังลมๆแล้งๆของผม

    "นายมาอีกแล้วหรอ"ฟราววี่ถามผม

    "แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ"ผมตอบ

    "หึ นายคิดว่าเธอจะมีความสุขหรือป่าว ของบนนั้นนะ"ฟราววี่ถาม

    "เธอเป็นเด็กเข้มแข็ง อ่อนโยน....และน่ารัก...ฉันคิดว่าเธอได้อยู่ในที่ๆดีกว่าที่ไหนๆแล้วล่ะ"ผมตอบ

    "งั้นหรอ ฉันแค่หวังว่าจะได้พบเธออีกสักครั้ง"ฟราววี่บอก

     ผมไม่ตอบ 

     

     ฉันว่าฉันคงรักใครมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ เฮะ ถ้าได้พบเธออีกครั้งก็คงจะดีนะ...ที่รัก

     เราจะได้พบกันอีกแซนส์ ฉันรักนายนะ

     ผมรู้สึกว่ามีใครสักคนโอบกอดผมจากด้านหลัง และผมมั่นใจว่านั้นคือเธอ

     "ไม่ต้องห่วงหรอก"ผมพูดขึ้น นั้นทำให้ฟราววี่ทำหน้างงใส่ผม

     "เพราะเราจะได้พบเธออีกครั้ง"พูดจบผมก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

เราจะได้พบกันอีกแน่ ที่รัก